Opmerking voor de wereld in het algemeen:
Het is niet erg geweldig om te zeggen: “Zit dat nummer 3 daarbinnen?” Voor een vrouw die je nauwelijks kent. Het is bijna altijd een slecht idee.
Gisteravond gingen Alec en ik naar een feestje dat een vriend uit de stad verwelkomde. En in de loop van het gesprek werd ik geïntroduceerd als zijn oude huisgenoot en een persoon die het de afgelopen drie jaar erg druk heeft gehad (huwelijk, twee zonen).
Ik genoot van de verandering van tempo om een oude vriend in te halen zonder de kleintjes in de buurt. Had een beetje bier (uit een blikje – hoe college!) En zat midden in een glas witte wijn toen de man me die vreselijke vraag stelde.
Ik grinnikte het af en zei heel hard en nerveus: “Dat is de maag van nummer twee die nog steeds weggaat”, maar ik wilde rennen en huilen.
Maar ik huilde niet. Ik voltooide mijn ongemakkelijke gesprek, verontschuldigde me voor een glas water en greep Alec zodat hij me kon vertellen hoe beslist-onbevoegd ik er nu ideaal uitzie.
Ik draag dat T -shirt nooit meer.